Prosty i tani, w pełni zasłużył na swoją sławę. Pozwala na wyczarowanie mnóstwa rozmaitych dań, doskonale smakuje zarówno z truflami, jak i okraszony jedynie czosnkiem i oliwą. Włosi bez znudzenia jedzą go codziennie, nieraz i na obiad, i na kolację. W tabelach obrazujących spożycie makaronu przeliczone na jednego mieszkańca okupują niezmiennie pierwsze miejsce.

Historia makaronu

Również w krajach o tak odmiennej tradycji kulinarnej jak Japonia gości na stołach bardzo często. Amerykanie zaś do tego stopnia pokochali pizzę i pastę (makaron), że uważają je za potrawy równie amerykańskie jak hamburgery. W rozprzestrzenianiu się mody na makaron duży udział mają specjaliści od żywienia. Według nich, dieta biedaków z Półwyspu Apenińskiego, składająca się z makaronu, sera, owoców, warzyw, oliwy, ryb i odrobiny mięsa od święta, pomaga dożyć starości w dobrym zdrowiu.

Pomysł makaronu pojawił się niezależnie w kilku cywilizacjach na różnych krańcach świata. Nic zresztą dziwnego, nietrudno przecież wymyślić coś tak prostego jak ciasto z mąki i wody. Jednak tylko Włosi stworzyli niepowtarzalne bogactwo smaków i kształtów, a przez to stali się autorytetem w kwestii jego produkowania, przyrządzania i sposobów jedzenia. Stworzyli reguły, nawet przepisy prawne, których producenci z całego świata muszą przestrzegać, oczywiście jeżeli chcą konkurować z włoskimi mistrzami.

Z banalnych „klusek”? uczynili dziedzinę sztuki kulinarnej. Włoska pasta stała się symbolem i znakiem firmowym na równi z wenecką gondolą i Mona Lizą.

Popularną legendę, że makaron trafił do Italii z Chin w 1295 roku w torbach Marco Polo, trzeba włożyć między bajki. Nawet gdyby Wenecjanin przywiózł przepis na chińskie kluski, nie byłby on żadną rewelacją – Włosi już od dawna zajadali się własnymi makaronami.

Przepisy na makaron włoskiego pochodzenia zostały także w Polsce. Włoska restauracja w Szczecinie serwuje dania na wysokim poziomie.

Dzieje makaronu sięgają czasów, gdy nasi przodkowie nauczyli się uprawiać zboże i mleć je na mąkę. Historycy odkryli, że już kilka wieków p.n.e. Grecy używali słowa „laganon„, z którego powstało włoskie lasagne (a pośrednio też polskie „łazanki”) na określenie potrawy z rozwałkowanego ciasta.

Na pomysł suszenia klusek wpadli prawdopodobnie będący ciągle w drodze Arabowie. W XII wieku na opanowanej wówczas przez nich Sycylii kwitł handel suszonymi nitkami ciasta. Palermo stało się pierwszą stolicą makaronu, potem pałeczkę przejęła Genua, a w XVII wieku – Neapol.

Kuchnia włoska i typy makaronu

Gatunków makaronu jest więcej niż dni w roku. Także w naszych sklepach do wyboru mamy co najmniej kilkanaście kształtów w zależności od potrawy, jaką chcemy przygotować. We Włoszech poza popularnymi fusili czy tagliatelle można spotkać tak dziwne nazwy jak occhi di lupo (oczy wilka) czy dischi volanti (latające talerze). Wymyślne kształty służą nie tylko ozdobie – na ząbkach, otworkach i rowkach zatrzymuje się sos, który inaczej spłynąłby na dno talerza.

Które do czego używać? Drobne gwiazdki i ziarenka ryżu nadają się do zup. Makarony długie (spaghetti, linguine, fettuccine, vermicelli, bucatini itp.) dobrze komponują się z sosem pomidorowym, mięsnym, warzywnym, grzybowym i serowym, sosem z owocami morza, z prostymi dodatkami typu oliwa, czosnek, zioła. Im cieńszy makaron, tym lżejszym sosem należy go polać.